Zondag 25 juli... En dit is dan blog nummer veertien. De laatste in de rij. De blogs zijn door ontzettend veel mensen gelezen, echt ongelofelijk!

Vrijdag 23 juli... Wakker worden in de cabana met de zon die volop naar binnen schijnt. De rust op deze plek gun ik iedereen. Voor een paar dagen op afstand kunnen kijken naar wat je doet, denkt en wilt gaan ondernemen. Het leven gaat snel en vandaag is er een nieuwe dag om er de mooiste dag van te maken. Dat zit niet in grote, spectaculaire of dure dingen.

Woensdag 21 juli... We zitten in een volgepakte auto op weg naar de bergen. De appel-pruimen-kruimeltaart heeft een veilig plekje tussen de boodschappen en de tassen. De wandelschoenen hadden we gelukkig uit Nederland meegenomen en die komen nu vast goed van pas. 

19 juli... Langs prachtige velden met zonnebloemen gaan we terug naar Cluj Napoca. Een rit van 230 km. Het weer verandert onderweg naar Cluj en dreigende donkere luchten hangen boven de stad.

We zitten aan de juiste kant van het hotel. Vanaf het balkon zie je de gasten het terrein oprijden. Je hóórt ze vooral omdat er veel motorrijders komen. Ik krijg meteen de ondertiteling van het merk, type en uit welk land ze komen. Simon heeft regelmatig kippenvel. Ik vermoed dat hij hier nog een keer met " in pear motormaten" terugkomt op zijn Varadero. 

Het was gisteravond nog lang gezellig en warm op het terras in Sinaia. Onze eerste bestemming vandaag, 16 juli, is kasteel Dracula in Bran. Maar eerst starten we de dag met het ontbijt in het hotel. Het meest uitgebreide ontbijt tijdens deze reis tot nu toe. Van bonensoep tot croissants en van vruchtenbar tot kaasstengels. Met mondkapjes op en plastic handschoenen aan kun je je ontbijt samenstellen. Keuze genoeg of misschien zelfs te veel 😋

Het rijden, de omgeving en de muziek zijn helpend voor (dag)dromen, reflectie en het bedenken van plannen. Soms schrijf ik zinnen die ik later weer wis want ook al is alles geoorloofd, niet alles is nuttig 😇.

Vandaag verlaten we Cluj en nemen voor een week afscheid van Bert en Margriet. Wat hebben we het goed gehad met elkaar. Spontaan een weekendje met z'n vieren weg, beren gezien, gelachen, haren geknipt, kleding gepast, herinneringen opgehaald en vooral heel veel nieuwe herinneringen gemaakt. De bezoekjes van Simon aan de tandarts blijken nog een vervolg te krijgen. Gelukkig is er wel een einde gekomen aan de zeurende kiespijn. Voor dinsdagavond staat de laatste afspraak gepland in Cluj en daarna gaan we nog langs onze vrienden. De afgelopen dagen hebben we gerust, gelezen en wasjes gedaan. Onze nieuwsgierigheid is groter geworden en daarom willen we nog meer ontdekken van dit land en vervolgen we onze reis.

Zondag 11 juli... Het pension past precies in een film van Peter en Heidi in de bergen. Alles in de kamer is gemaakt van hout. Buiten kraait een haan veel te laat want we zijn al een poos wakker, de dag is al begonnen. Een aantal stieren lopen langs het pension met een bel om de nek. Voor een paar minuten overstemmen ze het geluid van de snelstromende rivier. Tijdens de ochtendwandeling komen uit verschillende straatjes mannen met een tas om brood te halen. Op het veld staan de keurige hooibergen, gammele tuinhuisjes en zijn mensen bezig hun kraam klaar te maken voor een nieuwe dag. We ontbijten buiten en vertrekken daarna voor de roadtrip terug over de Transfăgărăşan. 

Na een luie, gezellige niks-moet-alles-mag-vrijdag, zijn we vanmorgen, zaterdag 10 juli, vertrokken naar de Transfăgărăşan. Dit is de beroemdste weg in Roemenië die er nogal spectaculair uitziet. De weg is 151 km en loopt dwars door het Făgăraşgebergte, het hoogste gebergte in Roemenië, dat deel uitmaakt van de Zevenburgse Alpen. Hij verbindt daarmee de landsdelen Transsylvanië en Walachije.

Mijn gedachten dwalen af tijdens de mooie rit door Slowakije. Ik betrap mezelf op mijn vooroordeel over de vrouw in een cabrio... Als ik ze voorbij zag komen met een hoedje en rode lippenstift dan had ik daar toch wel een mening over; Ze zit decadent te doen naast een man met een petje die waarschijnlijk ook een jacht in St Tropez heeft liggen. In haar dagelijkse leven brengt ze haar tijd shoppend door, let op de lijn en doet voor de good feeling nog vrijwilligerswerk, een uurtje per week. Hier zit ik dus, mét hoedje en rode lippenstift en naast mij zit Simon mét pet om te voorkomen dat zijn hoofd verbrandt.

Het is maandagochtend 5 juli en wij vervolgen de route langs uitgestrekte graanvelden en klaprozen in de bermen. De kronkelpaden leiden ons door mooie Tsjechische dorpjes. Een storm heeft zijn sporen nagelaten. We zien omgewaaide bomen die soms nog gevaarlijk op de weg liggen en daken waarvan meerdere pannen missen. Hier en daar is nog veel werk te verzetten. De temperatuur klimt omhoog en dus gaat het dak eraf. Nu komen geuren en geluiden heel dichtbij. Prachtige vogelgeluiden en lekkere etensgeuren komen voorbij. We hadden de cabrio 100 jaar eerder moeten kopen, wat is dit leuk!