Woensdag 21 juli... We zitten in een volgepakte auto op weg naar de bergen. De appel-pruimen-kruimeltaart heeft een veilig plekje tussen de boodschappen en de tassen. De wandelschoenen hadden we gelukkig uit Nederland meegenomen en die komen nu vast goed van pas.
We passeren enkele dorpjes en daarna verslechtert de weg waardoor we nogal hobbelen en stuiteren in de auto. Door de grote gaten in het wegdek wordt de tocht een soort slalom omhoog. Naast de weg stroomt het water in een beekje en op de hellingen grazen schapen en lopen hier en daar een paar koeien. De lucht trekt dicht en we rijden ondertussen zo hoog dat we in de mist rijden. De cabana ligt verscholen tussen de bomen. Het is hier echt een stuk frisser dan beneden. Na het uitpakken zetten we koffie en eten eindelijk een stuk appel-pruimen-kruimeltaart. Wat een hemelse taart in dit mooie paradijs. Ondanks dat het fris is gaan we buiten op het houten balkon zitten. Alles is smaakvol ingericht, zo ook dit met hout overdekte balkon. Ik waan me in een oude film wanneer ik in een groot gehaakt kleed op de houten schommelstoel zit. Dit is zo'n scène uit het " little house on the prairie". Vroeger wilde ik heel graag Laura zijn, maar vandaag speel ik de rol van "tante Betsy" die op bezoek komt. (Komt niet voor in de serie maar die heb ik voor nu even toegevoegd).
Het is droog buiten en we gaan voor een wandeling door deze mooie omgeving. Ondanks de mist, of misschien zelfs juist door de mist is de wereld zowel sprookjesachtig als spookachtig. De zon werkt heel hard om door te breken en dat lukt zo nu en dan aardig goed.
In welke richting je ook kijkt, het uitzicht is weids en er is zo veel te zien. Een oude trekker en verderop karren die oud en kapot gestald staan ergens naast een bouwval.
In de berm ontdekken we kleine wilde aardbeien die heerlijk smaken. Ze zijn zoet en de structuur is als zijde zo zacht. Verderop eten we blauwe bessen uit de berm en ook die zijn overheerlijk.
In de cabana gaat de houtkachel aan en spelen Margriet en ik scrabble terwijl de mannen in hun boek duiken. De geur van koffie vult de cabana. Dit hadden we voor onze vakantie nooit kunnen bedenken, maar wat is het goed om hier samen met onze vrienden te zijn. Wanneer het na veel gepraat en gelach eindelijk stil is in de cabana roept nog iemand: "Goodnight John-boy Walton" 🤣.
Donderdag 22 juli...
De zon schijnt volop en dan blijkt de wereld zonder mist nog veel groter te zijn. Een-niks-moet-alles-mag-ochtend begint met koffie, schrijven en lezen. Het is voor mij helpend om alle indrukken en gedachten om te zetten in woorden. (Niet alles plaats ik uiteraard in de blogs). We ontbijten op het balkon en zien dat de eekhoorntjes heel dichtbij komen om noten op te halen. De noten passen maar net in hun bek maar je ziet dat ze met veel doorzettingsvermogen hun vangst boven in de boom brengen in hun holletje.
De wandeling brengt ons vanmiddag naar een hoogte met een adembenemend uitzicht over het dal. We staan op een erf waar het graf is van de laatste bewoner. Na het overlijden van de man is alles gebleven zoals het was. Zowel de woning als het hok zijn voor een deel ingestort en overwoekerd.
Bijzondere verhalen waarvan de geschiedenis waarschijnlijk nooit de boeken gaat halen terwijl ik veel meer zou willen weten.
Een koe loopt ons tegemoet. Overdag grazen de koeien ergens in een berm maar wanneer ze gemolken moeten worden wandelen ze naar huis.
Bij de cabana gaat de barbecue aan en binnen wordt de houtkachel weer aangezet. Het is laat in de middag en een koude wind komt over de berg richting de cabana.
Ondanks de vele wandelkilometers en klimpartijen vandaag is het heerlijk om toch nog een avondwandeling te maken. We kiezen dezelfde route die we gisteravond in de mist liepen. De zon gaat onder en een gouden gloed ligt over de velden. Eindeloos ver is het uitzicht over de bergen. Twee koeien staan vol verbazing naar de toeristen te kijken die voorbij lopen en besluiten een eindje mee te wandelen.
In de cabana is de kachel lekker warm en branden de kaarsjes. Dit is de laatste nacht in het huisje op de prairie.
Morgen gaan we terug naar Cluj en plannen we de route terug naar Friesland. Het einde van de vakantie komt nu dan echt in zicht....
Tot blogs!
Reactie plaatsen
Reacties