Na deze enerverende reis is het weer goed thuiskomen. Gistermorgen rond half 9 de sleutels van het appartement in Tourrettes weer ingeleverd. Op naar Kollumerzwaag, met een overnachting in Beaume. De reis begon weer via de prachtige kronkelwegen dwars door het Parc naturel régional Verdon. Dit keer niet op de motor maar in de Volvo, wat een auto! Met een speels gemak liet deze zich door alle bochtjes sturen en ondertussen kon ik luisteren naar mijn favoriete muziek via een sublieme geluidsinstallatie. Door de nauwe straatjes van de voor het oog lijkende verlaten dorpjes, was het oppassen geblazen. De Volvo paste er soms maar net tussen door.Via Sisteron en door het Parc naturel régional Barronies Provençales, richting Saint-Péray gereden. Uren achter elkaar genieten. Halverwege de middag ervoor gekozen om de laatste uurtjes van de middag nog even wat snelle kilometers te pakken op de Tolweg. Rond half 6 was ik in het hotel Beaume. De auto kon ik parkeren recht tegenover mijn hotelkamer raam. Zo kon ik de auto een beetje in de gaten houden. Na een broodje van de Subway en filmpje op Netflix, lekker gaan slapen. Vanmorgen vroeg weer opgestaan. Mijn laatste dag onderweg. Het is nog een 900 km naar huis, dus niet getreuzeld! Om kwart over 6 mijn tas alvast naar de auto gebracht om na het ontbijt meteen op weg te kunnen. Maar....... het liep weer anders! Toen ik namelijk bij de auto kwam, was er een briefje op het raam geplakt. In het Engels stond er: Ik heb uw auto geraakt linksachter. Het spijt mij heel erg, wilt u aub even contact met mij opnemen via telefoonnummer.........  Het was even slikken, maar gelukkig een briefje! In het hotel het betreffende telefoonnummer gebeld, het bleken mijn buren te zijn. Ik had kamer 122 en zij 121.  10 Minuten later zat ik mijn derde (bij mijn motorongeluk 2) schadeformulier in te vullen. Het bleken 2 vriendelijke Duitse dames te zijn die met hun camper onderweg waren en de bocht om mijn auto heen iets te kort hadden genomen. Rond 8 uur kon ik alsnog beginnen aan mijn 900 kilometer. Ik heb meteen de Tolweg genomen, via Dijon de route langs Maastricht naar huis genomen. Nog even voor een dikke euro de liter benzine getankt in Luxemburg en zonder verdere stops naar Kollumerzwaag gereden. Het enige oponthoud was zo nu en dan wat file. Om kwart over 5 reed ik Kollumerzwaag binnen. Ik parkeerde de Volvo voor mijn huis en een buurman begroette mij met welkom thuis, moet ik je ook uit de auto helpen, of lukt je dat zelf nog? Dat kon ik gelukkig zelf nog! Daarna kreeg ik het wonderlijke advies van mijn buurman om een staatslot te kopen. Ik vroeg hem, waarom?  Nou jij hebt wel heel veel geluk! Hoezo geluk, ik ben van mijn motor gereden, iemand heeft mijn auto beschadigd, noem je dat geluk? Hij zei: Volgens mij zie je dat helemaal verkeerd! Je bent aangereden op je motor in Zuid Frankrijk. De meeste mensen zouden bij een dergelijk ongeval in het ziekenhuis belanden, jij niet! Vervolgens kreeg je een vervangende auto. De meeste mensen krijgen dan een eenvoudige auto, jij niet! Jij krijgt een splinternieuwe luxe Volvo! Dan rijdt er iemand tegen je auto aan. Bij de meeste mensen waar dit gebeurt, wordt er geen briefje achtergelaten, bij jou wel! Ik was even stil....... Weet je buurman, je hebt gelijk! Ik ben een gezegend man, en ik ben weer thuis!

Na twee dagen wachten, de sleutel van mijn vervangende auto gekregen. Het was het wachten waard, want ik mag weer richting het noorden rijden in een splinternieuwe Volvo V60. Met 10 kilometer op de teller was de Volvo afgeleverd in Draguignan een 30 kilometer van mijn appartement vandaan. Een vriendelijke taxichauffeur was bereid mij tegen een geringe vergoeding (van mijn reisverzekering ;-) naar het afhaaladres van de auto te brengen. Gelukkig, ik ben weer mobiel! Vanaf Draguignan heb ik nog een trip langs memory-lane gemaakt. Even langs de camping in Callas waar wij jaren geleden, twee zomers als gezin hebben gebivakkeerd. Wat gaat de tijd snel! Daarna nog wat rondgereden in de omgeving van Lac de Saint-Cassien. Een prachtige omgeving, waar je nog je auto of motor gemakkelijk langs het meer kan parkeren en een frisse duik in het meer kunt nemen. Ik had mijn zwembroek niet bij me, dus heb ik maar overgeslagen. Ook hier liggen mooie herinneringen. Thuis hebben we nog een foto van onze slippers naast elkaar in het grind aan de waterkant. Mijn maatje 45 afstekend tegen de drie andere paar slippers van maten ergens in de 30. Één van onze culinaire hoogtepunten uit onze vakanties was, langs de weg stokbrood met friet eten bij Babette. Wat schetste mijn verbazing! De friet- snackkar stond er nog. De naam Babette stond er niet meer op, maar ze verkocht nog hetzelfde. Ik kreeg spontaan trek! Dus de auto aan de kant en een (Pain American) stokbrood met hamburger en friet besteld. Ik vroeg de mevrouw aan de balie, is dit nog steeds de snackkar van Babette? Ze moest een beetje lachen toen ik het vroeg. Nee Babette is een paar jaar geleden overleden. Oooh, c'est triste! Desalniettemin, het stokbrood was als vanouds! Ik genoot ervan om weer op deze plek te zijn! Terug bij mijn appartement heb ik de receptie gemeld, dat ik morgen weer naar het noorden rijd. Ik merk dat mijn aanrijding met de motor, toch wel wat met mij heeft gedaan. Niet iets dramatisch hoor, maar ik verlang er naar om weer richting huis te rijden. Alvast wat spul bij elkaar gepakt en achter in de Volvo gedaan. De stofzuiger door het appartement gehaald zodat ik morgenochtend lekker snel klaar ben om te vertrekken. Ik heb zin in de terugreis!

Na een rustdag van lezen en de motorkleding wassen, vanmorgen weer fris op de motor gestapt. Het was licht bewolkt en 25 graden. Mijn doel was een bezoek aan Saint Tropez. De video’s en daarna de dvd’s van de gendarmes van Saint Tropez hebben we vroeger bij ons in huis grijs gedraaid. Van de geweldige humor van Louis des Funès kon ik geen genoeg krijgen. Voor mij is Saint Tropez daarom ook een soort van bedevaartsoord (grapje). Helaas heb ik vandaag Saint Tropez niet gehaald! Al rijdend langs de kust van Saint Maxime naar Saint Tropez, ligt het plaatsje Grimaud. Ik genoot van mijn rit en aan de andere kant van het water had ik Saint Tropez al zien liggen. In het plaatsje Grimaud stopte er voor mij een auto met twee oudere dames voor het zebrapad. Ik zag ze remmen, dus ik stopte ook. Uit gewoonte en veiligheid stopt ik linksachter de auto tegen de middenas van de weg aan.  Stel je voor dat je achterligger niet op tijd stopt, dan wil niet als een sandwich tussen de beide auto’s komen te zitten. Ik keek nog in mijn achteruitkijkspiegel en zag een achterligger met een behoorlijke snelheid aan komen rijden. In mijn hoofd schreeuwde ik STOP! Het lukte mij niet meer zo snel om helemaal naast de auto voor mij te komen en in een flits was het gebeurd. De achterligger knalde achter tegen mijn motor aan. Mijn koffers en ik vlogen door de lucht en mijn mooie Pan schraapte langs de de zijkant van de auto voor mij. Daar lag ik op het asfalt! Even voelen of alles het nog bij me deed. Gelukkig alles deed het nog en op een schaafplekje op mijn knie na, voelde ik ook geen pijn. Mensen kwamen van alle kanten aanhollen, monsieur ça va? Oui ça va bien, merci. Een Belgische toerist met zijn arm in het verband, had het zien gebeuren, vroeg of ik echt niet even naar het ziekenhuis moest? Hij was gisteren op zijn fiets aangereden op een zelfde manier. De twee lieve oudere dames stapten uit en zij maakten zich vooral zorgen om mij en niet om hun auto. Het meisje dat mij had aangereden, moest huilen en zei sorry tegen mij. Ik kon haar geruststellen. De gendarmerie was snel ter plekke. Super aardige gendarmes hebben ons verhaal gehoord en omdat er geen gewonden waren, konden zij verder niks voor ons doen. Samen met de gendarmes heb ik mijn motor weer overeind gehesen en de weg weer vrij gemaakt. Alle koffers en spiegels, tank etc. zijn kapot. Schadeformulieren ingevuld en de verzekering gebeld, voor mijn motor en mijn reisverzekering. Om een heel lang verhaal kort te maken: Mijn motor wordt gerepatrieerd naar Nederland, ik ben door wederom een super vriendelijke Française, in de taxi weer naar mijn appartement gebracht. En als het een beetje meezit en de Nationale feestdag 14 juli geen roet in het eten gooit, krijg ik morgen vervangend vervoer. Even na negenen werd ik aangereden en rond 18:00 uur was ik weer in mijn appartement. Bekaf, met nog 2 % batterij in mijn telefoon, maar dankbaar dat het nog zo goed met mij is afgelopen. Nu eerst bijkomen en morgen zien we wel weer verder!

Vanmorgen wakker geworden in een bewolkt Grenoble. Het ontbijt kreeg ik in een papieren tasje uitgereikt. In verband met corona maatregelen was het restaurant gesloten. Met het lepeltje van mijn koffie, wat jam op droge toast gesmeerd. Mijn tassen weer in de koffers van de motor gedaan, navigatie ingesteld en op naar het zuiden. Het eerste gedeelte van mijn reis bestond uit klimmen. Na ongeveer een half uurtje reed ik door de wolken, ik zag nog net mijn voorligger en de temperatuur daalde. De lucht was vochtig en ik vroeg mij af of ik er wel goed aan had gedaan om mijn luchtige doorwaai-jas aan te doen. Ik zag in mijn spiegels twee Franse motorrijders in elkaar gedoken achter hun kleine schermpjes. Hoe hoger we kwamen hoe kouder het werd en door het natte wegdek was het oppassen geblazen in alle haarspeldbochten. Ik vroeg mij af hoe lang we nog door zouden stijgen, ik verlangde naar de afdaling! Terug naar warmte en de droogte. Gelukkig hoefde ik daar niet lang op te wachten. Een laatste heuvel over en daar begon de afdaling! In een mum van tijd werd het droog en liep de temperatuur weer op. Door de wolken heen was de zon weer gaan schijnen! Tegelijk met de Franse motorrijders gestopt voor een kop koffie. Een Nederlands gezin parkeerde naast ons. Zij hadden ook zin in koffie na een hele nacht doorrijden. Dit deed mij denken aan onze ritjes vroeger als gezin naar Zuid Frankrijk. De eerste stop na zo’n nacht doorrijden had altijd iets magisch. Even opfrissen, wat eten en dan de laatste kilometers naar de camping rijden! Bekende plaatsnamen verschenen er op de verkeersborden; Côte d’Azur, Nice, Cannes. Maar zoals gewoonlijk volgde ik niet de borden om zo snel mogelijk op de betreffende bestemming te komen, ik volgde mijn navigatie. Deze had ik zoals gewoonlijk ingesteld op hoofd- en tolwegen vermijden. Zonder dat ik het vooraf wist liep de route van vandaag voor een groot gedeelte over de Route Napoleon. Deze route werd in 1932 geopend en was het historische traject dat Napoleon Bonaparte volgde toen hij terugkeerde uit ballingschap van het eiland Elba. Een populaire route voor motorrijders. Ik was niet de enige vandaag. Prachtige vergezichten en geweldige bochten. Een genot voor elke motorrijder! Voordat ik weer een bocht in dook de Pan European in de juiste versnelling zetten en daarna het gas erop! Ik verbaas mij elke keer weer hoe gemakkelijk mijn toch wel zware tourmotor, zich de bocht om laat leiden! De laatste 30 kilometers gingen over een smal weggetje langs diepe afgronden. Kilometers lang kwam ik niemand tegen. Koppie erbij Simon! Veilig kwam ik op mijn bestemming aan. Rond 16:00 uur mocht ik op het vakantiepark in Tourrettes, waar ik komende dagen zal bivakkeren en van daaruit dagtripjes ga maken. In ieder geval ben ik van plan om in Saint Tropez te gaan kijken. Mijn bagage in het huisje gebracht en vlakbij nog wat boodschappen gehaald. Tijd om even bij te komen...

Omdat het weer een warme dag beloofde te worden, ben ik vroeg op de motor gestapt. Na een paar minuten reed ik alweer over de rustige wegen van het mooie Franse platteland. Wat een verschil met gisteren toen ik eerst door de drukte van het buitengebied van Parijs moest rijden. Nu waren het meteen weer de gedorste graan- en maisvelden. Al rijdend ben ik er achter gekomen, hoe rustiger het is, hoe meer ik geniet van het rijden. Eventjes alleen op de wereld! Ik reed door dorpjes die langzaam tot leven kwamen. Een groenteboer zette zijn bakken met verse groenten buiten voor de winkel en regelmatig rook ik de geur van vers gebakken brood. Wat kan het leven soms mooi en eenvoudig zijn. Rond koffietijd gestopt bij een boulangerie voor een cappuccino en bij een plaatselijke motorzaak een hoes voor mijn motor gekocht. Als ik morgen voor een langere tijd op één plek blijf is het wel fijn om de motor onder een hoes te parkeren. Ondanks dat het nog maar net na negenen was, begon het alweer lekker warm te worden. Na mijn stop veranderde ook het landschap. In de verte zag ik de Alpen tevoorschijn komen. De glooiende heuvels veranderden in bergen. Een lange tijd reed ik langs de rivier de Rhône, dan weer langs de linker- en dan weer langs de rechteroever. Ook reed ik nu meer tussen de bomen die voor enige verkoeling zorgden. Mijn temperatuurmeter gaf opnieuw 30 graden aan. Mijn motorjas nog maar losser gemaakt en mijn windscherm helemaal naar beneden gedaan. Door vooral niet stil te staan en lekker door te rijden was het prima vol te houden en super genieten. Zo nu en dan reed ik over een brug over de tolweg. Onder mij raasden dan de auto’s met een snelheid van 130 km per uur door. Dat schiet natuurlijk lekker op, maar voor nu zou ik voor geen goud willen ruilen. Laat mij maar lekker rustig toeren over wegen, waarop het soms lijkt dat ik de enige gebruiker ervan ben. Hoe dichter ik bij Grenoble kom (mijn bestemming voor vandaag), hoe hoger de bergen worden. De besneeuwde toppen worden zichtbaar. Een raar idee, de temperatuurmeter geeft ondertussen 34 graden aan en ik heb het zicht op de sneeuw. Bij Grenoble wordt aan de weg gewerkt, daarom moet ik vlak voor mijn aankomst bij het hotel nog even een kwartiertje door de file rijden. Knipperlichten aan en opletten geblazen! Bezweet kom ik iets te vroeg bij mijn hotel aan. Er zat niemand bij de receptie, dus maar even het telefoonnummer van het hotel gebeld. Gelukkig, er werd opgenomen! In mijn beste Frans uitgelegd dat ik iets eerder was dan ik officieel kon inchecken. Maar of ik nu alvast naar binnen mocht? Een vrolijke stem aan de andere kant van de lijn zei: “Monsieur, u staat nu toch bij de voordeur, waarom komt u niet gewoon naar binnen? Ik ben niet zo groot, maar zit wel achter de balie.” Dat heb ik weer! We hebben er samen smakelijk om gelachen en ik mocht mijn kamer in! Vanavond een hamburger met friet gegeten bij Hippopotamus "Le Steak house à la Française". Toen ik terugkwam bij het hotel, begon het een beetje te regenen en in de verte hoorde ik het onweren. Een mooie gelegenheid om mijn motorhoes uit te proberen. Morgen op naar Tourrettes!

Na een warme dag aangekomen in Beaune. Vanmorgen om 8 uur buiten een heerlijk ontbijtje gehad. Na enige consternatie, omdat ik bijna door de tuinstoel zakte, weer op het stevige zadel van mijn motor gestapt. Al wurmend tussen de files door, liet ik Parijs en omgeving achter mij. Voorlopig weer even genoeg drukte gehad. Vandaag in tegenstelling tot gisteren wel de navigatie op tolwegen-vermijden gezet. Heerlijk slingerend door het Franse landschap richting mijn bestemming. Na ongeveer een uurtje rijden, reed ik op een grote rotonde door een gat en ik hoorde iets vallen. Al snel kwam ik erachter dat mijn rechter spiegelkap was losgeschoten en op het wegdek lag. Snel een extra rondje over de rotonde gereden en gelukkig daar lag hij nog! Ik zag nog net dat een grote vrachtwagen er rakelings langs reed. Als een politieagent heb ik met mijn hand omhoog, de andere auto’s tegengehouden en mijn spiegelkap opgeraapt. Gelukkig, alleen wat lichte krasjes (thuis de poetsmachine erop of vervangen voor een nieuwe). Op de parkeerplaats van de Mc Donalds die naast de rotonde lag, kon ik de kap zo weer op zijn plek monteren. En ja.... zo dicht bij de Mc Donalds, was natuurlijk ook een uitgelezen kans om een lekker bakkie koffie te bemachtigen. Daarna was het weer genieten en zweten geblazen. De temperatuurmeter van mijn motor gaf aan dat het hele dag tussen de 29 en de 32 graden was. Maar dat mocht de pret niet drukken! Het eerste gedeelte van mijn reis reed ik vooral tussen de zonnebloemvelden door en daarna tussen de graan- en suikerbietvelden. Het meeste graan was al geoogst en overal waren grote tractoren en laders bezig de strobalen te verzamelen. Eén keer reed ik door de stofwolken van een combine die nog bezig was te oogsten. Heerlijk die geur! Het deed mijn aan vroeger denken toen ik als klein jochie met mijn vader mee mocht op de combine. Na het stof, voelde ik even verderop de waterdruppels, niet van regen uit de wolken (die heb ik namelijk niet gezien), maar van een beregeningsinstallatie van een boer die bezig was het land te beregenen. Dit is het grote verschil tussen reizen met de auto en de motor. Op de motor voel en ruik je alles veel meer! Heerlijk!!! Het laatste gedeelte van mijn reis ging tussen de wijnvelden door en vlak voor Beaune kreeg ik te maken met de eerste haarspeldbochten van deze reis. Het was oppassen geblazen, want er werd aan de weg gewerkt en op veel plekken lag er nieuw grind op het wegdek. Gelukkig ben ik, wel bezweet, maar heel aangekomen in mijn hotel voor vannacht. Na een frisse douche en een powernap een restaurantje opgezocht. Ik hoefde gelukkig niet ver te zoeken. Vlakbij het hotel was een leuke pizzeria, waar nog een tafeltje vrij was. Zwarte pizza, op advies van de kok! Dit bleek een goed advies, het was heerlijk! Weer een dag voorbij. Meer dan 1000 kilometers heb ik alweer toegevoegd aan de teller van mijn nieuwe (andere) motor. Super blij met mijn Honda ST1300, op naar nog veel meer kilometers!

Door de corona kon een eerder geplande reis met mijn reisvrienden Bertus en Nico niet doorgaan. Maar nu de grenzen weer zijn opengegaan begon het bij mij toch weer te kriebelen. Gisteren ben ik daarom weer op de motor gestapt en een nieuw avontuur begonnen. Bertus en Nico hadden andere verplichtingen, vandaar dit keer een solo reis. Via een bezoek aan Rotterdam en een overnachting in Gent ben ik nu bij mijn vrienden Nicolas en Nora (mijn Franse familie) in Achères in de buurt van Parijs aangekomen. Vanmorgen met het regenpak aan uit Gent vertrokken. Mijn doel was om via Route Nationale naar Parijs te rijden, maar door de vele regen toch maar de A1 genomen. Ongeveer 100 km voor Parijs werd het droog en kon ik mijn regenpak uittrekken. In het noordoosten van Parijs (in de buurt van vliegveld Le Bourget) een kort bezoekje gebracht aan een ander Frans familielid, die een sloperij annex garagebedrijfje heeft. Daarna ook nog even in  Les Blanc-Mesnil gekeken, waar ook nog Franse familie woont, helaas was daar niemand thuis. Al rijdend door Les Blanc-Mesnil, moest ik denken hoe ik daar als 10 jarig jongetje ook rond heb gelopen. Al meer dan 40 jaar kom ik dus in deze omgeving! Misschien wel honderd keer zijn we via de A1 naar Parijs gereden. Jeanet en ik hadden een wedstrijdje wie dit het snelste kon. Helaas moet ik bekennen dat het record nog steeds op Jeanet haar naam staat. In onze rode Alfa Romeo 33, presteerde zij het om op een ochtend rond koffietijd weer in Friesland te zijn, na heel vroeg in de ochtend uit Les Blanc-Mesnil te zijn vertrokken. Mooie herinneringen van onze tochtjes naar Frankrijk. In Achères aangekomen ben ik nog met Nicolas naar zijn werk gewandeld. Hij is werkzaam bij een voedselbank. Door de corona, maakt hij daar soms lange dagen en voorzien ze zo’n 200 mensen van voedsel. Daarnaast wordt via hen ook voedsel uitgedeeld in  opvanghotels e.d. Indrukwekkend om te zien en de verhalen te horen.