Na de vele kilometers (3500) in de eerste week, heeft de auto afgelopen week niks hoeven doen. Wat hebben we een bere gezellige week bij onze vrienden Bert en Margriet gehad. Simon is met Bert naar PataRât geweest. Een plek aan de rand van een enorme vuilnisbelt waar Roma-families wonen. De werkomgeving van Bert en Margriet van de afgelopen jaren. Margriet als juf voor de klas en Bert de bouwer en degene die voor elk probleem een oplossing zoekt. Simon zit sinds enkele maanden in het bestuur van de organisatie Pro Romi en is daardoor weer meer betrokken.

Nooit eerder zaten we te ontbijten onder toeziend oog van een geprepareerde beer. Ik kan mij betere plekken herinneren. Ook al zit ik met mijn rug gekeerd naar Boeloe, elke hap in mijn mond lijkt groter te worden. Het is tijd om dag te zeggen.

18 juni... Afgelopen nacht is in het pension de stroom uitgevallen. Het is aardedonker, er is geen warm water en we zijn telefonisch onbereikbaar. Een situatie die we kennen van de eerste reizen naar het oosten. Niemand lijkt zich druk te maken, dit is wat het is. Bij het ontbijt zitten we met verschillende nationaliteiten waaronder Polen, Canadezen, Roemenen en Nederlanders. Er zijn ook twee stagiaires waarvan de ene half Italiaans is en de andere half Russisch.

Deze prachtige plek in Servië komt in de boeken als verrassend en onverwacht. Het is zaterdag 17 juni en vandaag gaan we naar Roemenië. Een grote markt trekt deze ochtend al veel bezoekers. De kilometers door Servië zijn vooral door industriegebieden voorzien van vergane glorie. Fabrieken in bouwvallige staat maar nog steeds in gebruik. Met grote letters staat op een fabriek: " Pride of Serbia". We passeren opnieuw de Donau wanneer we door een natuurgebied rijden. Langs een meer rijden we langs een grote camping waar het seizoen nog moet beginnen.  In de dorpjes zien we veel loslopende honden. Buiten het dorp zien we een vos oversteken.

Donderdag 15 juni. Afgelopen nacht hoorden we het al regenen en de buien blijven de komende dagen nog hangen. Ook verder naar het zuiden worden voorlopig zware buien verwacht. Wel jammer omdat we toch graag in Dubrovnic wilden ronddwalen na verschillende positieve verhalen over de stad en de omgeving. Daarna wilden we doorrijden naar Montenegro, Albanië, Noord Macedonië, Bulgarije en dan naar Roemenië. Met zoveel regen in het vooruitzicht besluiten we die ideeën los te laten.

Dinsdag 13 juni. Door de mist hangt er deze morgen een mysterieuze gloed over het pension. Bij het ontbijt ontmoeten we een Italiaanse die vertegenwoordiger is in wol en katoen. Het is een leuke dame die veel reist en veel mensen ontmoet. Haar werkdag is begonnen en we wensen elkaar een mooie dag. We rijden de eerste paar kilometers door de wolken en het uitzicht wordt steeds mooier. Tussen de groene lapjesdekens doemen de witte kerktorens op met rood/ terra daken. Hierdoor weet je waar een dorpje verscholen ligt. De route naar de kust is slingerend en verrassend door nauwe straten. We verlaten Slovenië. Kroatië is ons volgende vakantieland. Voor Kroatië is geen vignet nodig maar geldt het tolsysteem bij diverse wegen. Bij de eerste tolpoort betalen we het astronomische bedrag van €1,-

Terwijl Nederland zich klaarmaakt voor een tropisch weekend, laden wij de cabrio in. De catering voor onderweg is geregeld en alle papieren zitten in de map. Het vignet voor Oostenrijk is gekocht. Voor de katten en ons huis hebben we oppas waar we erg blij mee zijn. Degene die een blog verwacht van een stoere motorreis op de Goldwing, wacht een hevige teleurstelling. Dat was het oorspronkelijke plan, maar we hebben toch (redelijk unaniem) besloten in de cabrio te gaan. Mijn motorgenen blijken onderontwikkeld waardoor een weekendrit succesvoller is dan weken achterop. Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed wat ik al die tijd achterop kan doen behalve zitten. Wat doe je als je onderweg niet kunt lezen, schrijven, puzzelen en slapen? Bovendien kan ik het Simon niet aandoen om uren te zingen met een headset op. Het wordt dus een blog van een autoreis.