Na de vele kilometers (3500) in de eerste week, heeft de auto afgelopen week niks hoeven doen. Wat hebben we een bere gezellige week bij onze vrienden Bert en Margriet gehad. Simon is met Bert naar PataRât geweest. Een plek aan de rand van een enorme vuilnisbelt waar Roma-families wonen. De werkomgeving van Bert en Margriet van de afgelopen jaren. Margriet als juf voor de klas en Bert de bouwer en degene die voor elk probleem een oplossing zoekt. Simon zit sinds enkele maanden in het bestuur van de organisatie Pro Romi en is daardoor weer meer betrokken.
De huisjes die 15 jaar geleden door een jeugdgroep uit Kollumerzwaag zijn gebouwd, blijken nog steeds een thuis te zijn voor de families. Simon was daar toen ook bij en hoe leuk is het om te zien dat het echt verschil heeft gemaakt. Zelf ben ik daar wel een paar keer geweest, maar neem van mij aan dat dit echt een pittige plek is om te werken. De omgeving is indrukwekkend en altijd hebben we enorm veel respect voor Bert en Margriet gehad. Terwijl Margriet vertelt over haar werk, schrijf ik korte verhaaltje daarover voor de nieuwsbrief. Ik ben dol op verhalen, maar de passie waarmee Margriet vertelt inspireert mij.
Woensdag hebben we onze tassen gepakt, boodschappen gehaald en zijn we met z'n vieren naar de cabana (berghut) gegaan. De weg erheen is een hobbelige weg die niet geschikt is voor onze cabrio. Volkomen doorelkaar geschut kwamen we op de plek waar eekhoorntjes wonen, bellen van koeien door de bergen klinken en je weg bent van drukte en haast.
Een heerlijke plek waar we veel hebben gewandeld.
Een plek waar Margriet mij met haar engelengeduld haken heeft geleerd.
Een plek van spelletjes, wijn en barbecue.
Een plek waar tijd geen rol speelt.
Zaterdag 24 juni, terug in Cluj, zijn we met z'n vieren naar de markt geweest. De grootste markt die ik ooit heb gezien. Na uren sneupen, slagen en plezier hadden we net de helft van de markt gezien. Bij een kraam kochten we verse, warme plācintā (soort dubbelgevouwen pannenkoek) met ham en kaas. Heerlijk!
Afscheid nemen is nooit leuk als het goed en gezellig is. In een restaurant zonder ramen maar zittend achter de geraniums genieten we van eten maar vooral van het samenzijn.
En vandaag, zondag 25 juni, zitten we weer in de auto richting Nederland. Deze week was onvergetelijk. Vriendschap hebben we gevierd en elke dag mooie herinneringen gemaakt. Bij een kraam kopen we nog een vers plukbrood (kürtös) met nootjes. Het is zondag. Kerkklokken luiden, supermarkten zijn open en hier en daar zijn werkers op het veld. Een vrachtwagen is tegen de vangrail geklapt en we moeten omrijden. Langs de weg staan kraampjes waar paddestoelen en vruchten worden verkocht.
Afhankelijk van de drukte hopen we komende nacht ergens in de omgeving van Bratislava te overnachten. We moeten nog iets reserveren, maar de dag is nog lang. Bovendien hebben we een uur extra als we Roemenië verlaten. Bij de grens naar Hongarije staan we een poos te wachten met opnieuw voertuigen uit verschillende landen links en rechts van ons waaronder Litouwen, Polen, Oostenrijk, Turkije, Oekraïne, Frankrijk, Italië en Bulgarije. Het is erg warm en we doen het dak eraf. Twee Tsjechische motorrijders staan in de rij naast ons. Ik bied ze een flesje water aan dat ze meteen aannemen. Na een uur kunnen we weer verder.
We rijden kilometers langs uitgestrekte velden met graan en zonnebloemen. Vorig jaar waren we een paar weken later en ik herinner mij de prachtige zonnebloemen op de glooiende hellingen. In Bratislava hebben we last minute een hotel geboekt waar we eerder zijn geweest. Morgen reizen we door naar Duitsland.
In Nederland is het tropisch warm.
Reactie plaatsen
Reacties
Nog een veilige reis naar huis.
Leuk verhaal Jeanet