Roads were made for journeys

Donderdag 15 juni. Afgelopen nacht hoorden we het al regenen en de buien blijven de komende dagen nog hangen. Ook verder naar het zuiden worden voorlopig zware buien verwacht. Wel jammer omdat we toch graag in Dubrovnic wilden ronddwalen na verschillende positieve verhalen over de stad en de omgeving. Daarna wilden we doorrijden naar Montenegro, Albanië, Noord Macedonië, Bulgarije en dan naar Roemenië. Met zoveel regen in het vooruitzicht besluiten we die ideeën los te laten.

We rijden een route dwars door Bosnië Herzegovina om vervolgens naar de andere hoek van Kroatië te gaan. Ook daar zijn we nog nooit geweest. Trogir is een mooie plek, gezellig en erg in trek bij toeristen. Voor ons is een kort bezoekje genoeg en wij reizen weer verder.

Bij de supermarkt halen we een paar boodschappen en bij een tankstation coffee to go. Zo is ons ontbijt voor vandaag prima geregeld. Wanneer we de stad Split voorbij zijn komt er een tolweg. Na tien kilometer moeten we betalen. Het kaartje had ik bij mijn mobiel bewaard en nu is de magneetstrip niet meer leesbaar. De man achter het loket maakt er een theatrale toestand van. Met grote stappen gaat hij naar een collega en komt met grote stappen weer terug. Paniek! De rij achter ons wordt langer. Dan slaakt de man een diepe zucht van verlichting want het probleem is opgelost. We moeten €0,80 betalen.

Bij de grens van Bosnië Herzegovina worden er weer stempels in onze paspoorten gezet. We zetten de data van de mobiels uit om hoge kosten te voorkomen. Het regent onophoudelijk en de lucht ziet er dreigend uit. We rijden langs een meer met een lange dam. In Oekraïne is pas geleden een dam verwoest. Als je hier staat snap je dat een damdoorbraak echt vreselijke gevolgen kan hebben.

De natuur is hier indrukwekkend, overweldigend woest en groots. We klimmen en rijden enkele kilometers door de wolkenmassa. De temperatuur is gezakt naar 8 graden. We komen weinig mensen tegen op deze route die ongeveer 350 km is. We zien meerdere malen een  schaapskudde met een herder. Een paar motorrijders rijden bepakt en bezakt door de regen. Jammer dat het regent, maar ondanks dat is het hier geweldig. Na lang wachten zien we een wegrestaurant. Eenmaal binnen blijkt het een hele luxe tent te zijn. Bij de wc's zijn marmeren tegels tot het plafond en is zelfs dit kleinste kamertje een bezienswaardigheid. We drinken koffie op blauw- velourse hoge zetels. Ik heb de neiging bij het drinken mijn pinkje omhoog te doen. Bijzonder dat dit luxe restaurant in deze omgeving staat.

Nog even en we hebben onze bestemming bereikt...een hotel dat bij deze cultuur en omgeving past. Een hotel met mooie muurschilderingen en ingelijste foto's van het pand uit 1930. Het pand doet mij denken aan een klooster. Dat komt door de lange schone blinkende gangen en trappen. Kamers die een serene sfeer uitstralen en waar over de bedrand de strakgestreken hagelwitte lakens hangen. Een plek waar je op je tenen wilt lopen maar ook de neiging hebt te gaan zingen. Morgen ga ik dat laatste maar eens proberen....

Vandaag, vrijdag 16 juni, gaan we richting Belgrado. We verlaten hotel Kralj Tomislav in Nova Gradiška. Dit deel van Kroatië is niet te vergelijken met het Kroatië dat we hebben gezien aan de kust en bij de watervallen. Hier zijn we weer in Oost Europese sferen. Hier ben je weer terug in de tijd en dat wekt de nieuwsgierigheid naar de geschiedenis. Voor de grens om Kroatië te verlaten tel ik meer dan 260 wachtende vrachtwagens. Passagiers stappen uit de touringcars om lopend met pas over de grens te gaan. De rijen van personenauto's zijn gelukkig veel korter en wij rijden na een kwartier wachten naar de grenscontrole van Servië. Dan rijden we Servië binnen waar opnieuw een lange rij vrachtwagens wacht richting Kroatië.

Het is vrijdagmiddag... We naderen Belgrado, de hoofdstad van Servië. Eerder was het ook de hoofdstad van voormalig Joegoslavië. Het regent. Het lijkt alsof iedereen haast heeft en naar huis wil. Een Nederlander blijft naast ons rijden en vraagt of hij de juiste weg heeft naar Bulgarije. Hij moet naar Sofia. In een buitenwijk van Belgrado staat ons pension. Dit overtreft elke verwachting. Het blijkt een privé wellness te zijn met uitzicht op de stad. Een voltreffer.

Het wordt een relax-dagje in plaats van een dagje sightseeing in regenachtig Belgrado.

Het plan voor morgen is om naar Roemenië te rijden.