Woensdag 29 juni... De versgebakken appeltaart is de perfecte brunch op deze eerste ochtend in Roemenië. Zittend onder het paviljoen in de tuin bij Bert en Margriet waait een heerlijk briesje. Het is maar goed dat we een paar dagen met elkaar optrekken omdat we nooit uitgepraat raken en vooral genieten van het bijelkaar zijn Het is een luiewammes- dag. Een dag van veel water drinken, filmpjes kijken, lezen en slapen. De route voor morgen ligt klaar en een reservering is gemaakt voor een slaapplek. Een hotel aan de Transalpina. Vorig jaar reden we de Transfăgărăşan waar we beren spotten en nu blijkt er nog zo'n mooie route te zijn. Voor zover we weten zonder beren. Aan het eind van de middag gaat de barbecue aan. Het wildzwijn moet volgens de kenners heerlijk zijn. Ik heb daar andere associaties bij en omdat ik een beelddenker ben laat ik het wildzwijn maar lopen.
Omdat het nogal warm is in huis, slapen we met ramen en deuren open. Ik schrik me echt een hoedje als vanuit het donker de kat des huizes door het raam op bed springt. Meneer kat steekt zijn neus in de lucht en verlaat met een hautaine houding de kamer.
Donderdag 30 juni...
Als we met z'n vieren in de cabrio zitten ontkom ik niet aan de gedachte dat het voelt alsof we in een film zitten. De dames met haarband en zonnebril op de achterbank en de heren voorin met pet en navigatie. Best hilarisch maar vooral heel comfortabel ...tenminste voor de dames want die kunnen zonnen en onbezorgd meeliften. De omgeving verandert zodra we de stad Cluj achter ons hebben gelaten. Cluj met meer dan 300.000 inwoners is de grootste stad van de landstreek Transsylvanië. Het uitzicht na de klim uit Cluj biedt vandaag helaas niet een helder zicht op de stad. Er is de afgelopen jaren hard gewerkt aan de infrastructuur van het land. Snelwegen zijn aangelegd en nog steeds wordt daarin veel vooruitgang geboekt.
We zijn onderweg naar de Transalpina, de DN 67 C. Deze weg loopt van Ciocadia via Novaci naar Sebeş en heeft een lengte van 150 km. Het is tevens de hoogste weg in Roemenië en is aangelegd in 1939. In 2015 is de weg na renovatie heropend. Omdat het onmogelijk was om met de auto vóór 2015 de route te rijden zijn er nog maar weinig toeristische plekken onderweg vergeleken met de Transfăgărăşan. In de dorpjes die we passeren voordat de Transalpina begint, zien we nog veel oude huizen en lijkt het leven een paar jaar stil te hebben gestaan. Aan het begin van de route staat ons hotel Popasul Regelui en die naam betekent " Koninklijke rustplaats". Een mooie plek waar mensen hun uiterste best doen om de toeristen koninklijk te ontvangen. Voor het hotel staan een aantal quads die je kunt huren en zijn er overdekte houten picknickplaatsen gemaakt. Aan elk balkon van het hotel hangen bakken met geraniums. Met veel zorg is het gebouw aangekleed, zijn de mensen vriendelijk en gastvrij. Na aankomst gaan wij eerst een uurtje bubbelen in de jacuzzi. Vanuit het bad hebben we uitzicht op de bergen.
Er komen erg veel motorrijders voorbij het hotel en zo nu en dan zitten er een paar Nederlanders tussen. Verder zien we ze vooral uit Tsjechië, Polen, Slowakije en Duitsland. Voor Simon is het alleen al door al die glimmende motoren een paradijs op aarde. Op een dag...
Margriet en ik hebben de volgende slaapplek uitgezocht en geboekt. Dat is ons wel toevertrouwd. We kijken vooral naar de mooie plaatjes bij Booking.com en laat daar nou net een mooi kasteeltje tussen zitten.
Hoog in de bergen begint het zo nu en dan een beetje te donderen. Vanaf het balkon horen we beneden ons een snelstromende rivier. Ergens daartussenin doen een paar vogels hun uiterste best om alle geluiden te overstemmen. En wij... wij zitten achter de geraniums op ons balkon te luisteren.
Reactie plaatsen
Reacties