Woensdag 6 juli... Afgelopen week hebben we mooie herinneringen gemaakt met onze vrienden Bert en Margriet. Samen logeerden we op een koninklijke rustplaats (naam van het hotel), sliepen we in een kasteel en overnachtten we in een cabana. Juist dát maakt het nu zo lastig om afscheid te nemen. Gisteravond zijn we met z'n vieren naar het centrum van Cluj geweest om op een terras deze week af te sluiten én om af te koelen. De temperatuur had de 40°C bereikt.
Afgelopen nacht werd ik wakker van de regen die op het kussen viel omdat de ramen wijdopen stonden. Een verademing dat er eindelijk verkoeling komt en regen voor het gewas. Cluj is grijs en voor een deel verborgen onder een mistige deken als we de stad verlaten. Voor komende nacht hebben we een hotel geboekt in Timişoara. We hebben een route van 350 kilometer voor de boeg. Het glooiende landschap en de velden met zonnebloemen vergezellen ons kilometers achtereen. Tot honderd kilometer voor Timişoara stopt de snelweg omdat het vervolg nog niet klaar is. Door de vele vrachtwagens en omdat we door heuvelachtige gebieden en dorpjes rijden, rijden we nog geen 50 km per uur. Geen probleem voor een vakantieganger maar als je haast hebt kan dit lastig zijn.
Timişoara is de stad die door de revolutie in het nieuws kwam in 1989. Hier begon de opstand om een einde te maken aan het regime van de brute communistische dictator Ceauşescu. Vrijheid was niet langer alleen een woord maar moest ontdekt worden na jaren van onderdrukking. In 1990 zijn wij voor het eerst in Timişoara geweest. Herinneringen aan oude, vaak kapotte stadsbussen. Grijze straten met gaten in het wegdek. Een stad vol grijze gebouwen en flats waardoor alles er mistroostig uitzag. In de winkel was nog weinig aanbod van levensmiddelen en voor de bakker stonden lange rijen mensen te wachten om een brood te kopen.
Het hotel staat niet ver van het oude centrum naast een groot gebouw van Nokia. De locatie doet denken aan de film "up" waarin een opa met zijn huis vastgemaakt aan ballonnen wegvliegt. In het park lopen we voorbij een tiental borstbeelden van professoren die in deze stad aan de universiteit les hebben gegeven. Een prachtig park met fonteinen en bankjes zorgt voor een heerlijke relax-plek in deze stad. We lopen over het plein waarop in 1989 de opstand begon. Toen was alles grijs, grauw en liepen de gemoederen hoog op. Vandaag is het rustig, schijnt de zon en scharrelen er duiven over de stenen. Met uitzicht op het plein nemen wij een ijskoffie. Op de route langs het water naar het hotel wordt gefietst, zijn fanatieke joggers en liggen mensen in het gras. Niks herinnert ons nog aan wat we in 1990 zagen in deze stad. De beleving is niet meer te vergelijken. De herinneringen zijn voor de bevolking onuitwisbaar.
Donderdag 7 juli...
Meneer Gusto staat om kwart over zeven al te pruttelen omdat we vroeg gaan rijden. Voor Simon zet hij deze ochtend zelfs cappuccino. Vandaag willen we vanuit Roemenië door Servië naar Bosnië rijden. In Tuzla hebben we een overnachting geboekt. Dit hotel in Timişoara krijgt van ons niet de hoofdprijs en komt ook niet op het lijstje om nog eens naar terug te keren. Soms is dat zo. Aan Timişoara bewaren we in tegenstelling tot jaren geleden nu wel hele mooie herinneringen. Zeker een stad die we kunnen aanbevelen.
De data van de mobiele telefoons zetten we in Servië en Bosnië Herzegovina uit. We kregen de tip van een lezer van ons blog en zijn erg blij met de info. Dit scheelt echt veel geld. In het hotel in Tuzla hebben we weer WiFi. Dat betekent ook dat we de navigatie via de telefoon niet kunnen gebruiken. Simon maakt printscreens van de route en ik schrijf op de achterkant van de menukaart van het hotel de namen van de dorpen en de wegnummers die we moeten passeren. De namen zijn moeilijk te schrijven en niet altijd te herleiden zoals wij de plaatsnamen hebben geleerd, maar alles is zorgvuldig uitgezocht en staat nu op papier.
De autosleutel kunnen we nergens vinden en dus gaan alle tassen op de kop. Zoeken, zweten en dan eindelijk vinden we de sleutel in de voering van mijn tasje.
Tijd om te vertrekken...
Bij de laatste supermarkt voor de grens van Servië haal ik nog een paar broodjes en verse koffie. Het wachten bij de grens duurt niet lang. Tot onze grote verrassing komt er een ware Nikita op hakken, tot in de puntjes good looking naar buiten. Deze Nikita ontfermt zich over het checken van de inhoud van de kofferruimte bij de auto voor ons. Onze auto wordt niet gecheckt en wij missen daardoor de mysterieuze blik van deze beeldschone Nikita. In Servië kan de klok weer terug naar de Nederlandse tijd. In Roemenië is het altijd een uur later. Dit scheelt weer. Bij de grens van Servië vertelt Simon dat we na ons vertrek uit Friesland ruim 3000 km hebben gereden. Nou eerlijk gezegd heb ik nog geen meter gereden. Simon rijdt en geniet er ook van en een privé chauffeur bevalt mij uitstekend.
Servië kennen we nog niet. Ik kom ogen tekort om alles in mij op te nemen, foto's te maken en vooral om woorden te geven aan wat ik zie en de beleving daarvan. Het straatbeeld lijkt wel op wat we kennen van de dorpjes in Roemenië. Een oude dame veegt de stoep schoon terwijl de vrachtwagens voorbij denderen. Op een bankje bij een park zitten mannen bij elkaar. Over het bankje ernaast hangt kleding. Of het daar hangt om te drogen of voor de verkoop weet ik niet.
Vele stalletjes met watermeloenen staan langs de weg met daarboven een parasol tegen de felle zon. Bij één van de meloenkramen is de verkoper in slaap gevallen. Het lijkt op wat we kennen uit Roemenië en tóch is de beleving anders. Uitgestrekte velden zijn kilometers lang, glooiend en heuvelachtig gevuld met zonnebloemen. We zijn er in het juiste seizoen want de gele kleur maakt alles dubbel zonnig.
Op de ring om Belgrado halen we een busje in met Servisch kenteken en op het busje staat: " Dit is geen oude bus, dit is een klassieker ". Verderop zien we een kerkhof. Een grote hoeveelheid bloemen bedekt de graven en stenen. Niet eerder heb ik zo'n kleurrijk kerkhof gezien.
En dan zijn we de weg kwijt. Simon vraagt welke afslag we moeten nemen. Ik pak mijn volgeschreven papier erbij. Eigenwijs met het brilletje half op de neus kom ik tot de ontdekking dat ik geen letter herken op de borden langs de weg, laat staan een plaatsnaam. We rijden verkeerd en Simon vraagt welke route ik heb opgeschreven. Ook bij het volgende bord hetzelfde verhaal. De tranen rollen over mijn wangen van het lachen omdat er niks klopt van mijn lijstje. Simon stopt bij een tankstation om te voorkomen dat ik hem nog verder laat verdwalen. Simon lost het op en ik ben gelukkig ontslagen als navigator.
In de verte zien we de lichten van een brandweerauto die bij een bermbrand stopt om meteen te kunnen blussen. Het is erg droog en daardoor ook erg gevaarlijk als er brand uitbreekt. Vrachten met hooirollen worden door de boeren van het land gehaald. We rijden voorbij enorme Silo's. Het laatste deel voor de grens met Bosnië Herzegovina is een tolweg. We laten Servië achter ons en kunnen na een snelle controle mét stempel in de paspoorten door in het volgende land.
Bosnië Herzegovina is het volgende land. Hier is veel gebouwd en wordt nog steeds gebouwd. Mooie afgewerkte en vaak grote huizen. Ook dit land geeft weer een andere eerste indruk. Wat wel overeenkomt is al het natuurschoon. Wat zijn dit prachtige landen. Hoe zou het zijn geweest met het toerisme als er geen oorlog was geweest. Verrekte jammer! Nergens zien we campings, tenten of caravans. Wel veel, vooral nieuwe pensions. Het zien en beleven van deze landen is echt van toegevoegde waarde voor ons.
Voordat we de stad Tuzla bereiken gaan we nog over haarspeldbochten door de bergen. En dan duikt Tuzla op. We vinden via de printscreen van Simon het hotel en krijgen een kamer op de zesde verdieping. Een geweldig uitzicht op de stad. Nu uitrusten en een restaurant zoeken.
Morgen reizen we verder. Waarheen precies...dat bedenken we vanavond.
Navigeren? Ook dat gaat morgen lukken zonder data.
Reactie plaatsen
Reacties