Weer thuis

Weer thuis, eerder dan verwacht. Gistermorgen vanuit het prachtige Oostenrijk vertrokken. Het was heerlijk reisweer (in tegenstelling tot eerdere weersverwachtingen) en al snel waren we bij de grens met Duitsland. Langs de Chiemsee hebben we rijdend nog even in gebarentaal overlegd of we nog een duik zouden nemen, maar met een grote lach op onze gezichten zijn we toch maar doorgereden. We hadden afgesproken om te koersen op Kassel en daar te gaan kijken om een overnachting. De reis ging voorspoedig en ondanks dat wij over de autobahn reden, lukte het ons te genieten van de mooie vergezichten van Duitsland. Rond Nürnberg werd het druk en al manoeuvrerend tussen de file door raakten Nico en ik elkaar kwijt. Dan maar even stoppen en elkaar bellen. We hadden elk een andere weg naar Kassel genomen. Geen paniek, we spraken af elkaar bij Fulda weer op te zoeken. De eerste afslag naar de stad Fulda. Ik was er iets eerder dan Nico en bij de eerste afslag was een KFC, dus van de nood een deugd gemaakt. Even een Milkshake en paar Hotwings besteld. Een kwartiertje later hoor ik het geronk van de Shadow het terrein van de KFC oprijden. We waren weer herenigd. Omdat de reis zo voorspoedig ging spraken we af een overnachting in Borchen te boeken. Aangekomen in Borchen, werden we begroet door een ongeïnteresseerde pension eigenaar. “Ooh hebben jullie geboekt, daar heb ik nog niet naar gekeken”. De kamer van de booking-site was niet beschikbaar. Wel een kamer boven de kroeg, waar de eigenaar ondertussen op de trap was gaan zitten met in de ene hand een sigaret en in de andere hand een grote pot bier. We hebben nog wel even in de betreffende kamer gekeken, maar toen ons ook werd gesommeerd om dezelfde prijs plus schoonmaak kosten te betalen, hadden Nico en ik er genoeg van. Omdat 300 kilometer vanaf daar (op een reis als deze: klein stukje verderop), ons eigen privé pension open was en daar een heerlijk bed, met gezelschap ;-), op ons lag te wachten, besloten we door naar huis te rijden. Na een flinke maaltijd begonnen we aan onze laatste kilometers. Het was een prachtige avond om te rijden en ook van deze laatste kilometers genoten we met volle teugen. Ik moest denken aan een zin uit het liedje, Kilometervreters van Henk Wijngaard (guilty pleasure :-) ‘Ik leef pas echt als ik rijden kan bij het licht van de zon of de maan’  Wat een prachtige avond! Even voor middernacht, na een dag van meer dan 1000 kilometer te hebben gereden reden we Kollumerzwaag weer binnen. Dankbaar weer veilig thuis te zijn.