Vanmorgen richting Zagreb gereden. Onze paspoorten moesten voor de eerste keer tevoorschijn komen bij de grensovergang met Kroatië, o ja, zo ging dat vroeger. We hebben geprobeerd de nieuwe snelweg te vermijden, maar dat was niet zo gemakkelijk. Steeds weer kwamen wij op een doodlopend stukje weg terecht waar wij weer moesten omkeren. Nog een keer de weg terug. Vaak heb ik mij in het verleden geërgerd om dergelijke situaties. Nu heb ik geprobeerd het mooie van de weg terug in mij op te nemen. Ik zag dingen die ik de heenweg niet had gezien: Een man en een vrouw die samen achter hun huis hout aan het kappen waren, een kat die langs de berm ons zat aan te gapen, een schuurtje dat is ingezakt. En zo kon ik wel doorgaan. Als je goed oplet is er zoveel waar te nemen. Na een lekker bak koffie besloten we om weer richting Slovenië te rijden. De lucht werd zwarter en zwarter, tijd om onze regenkleding aan te trekken. Terwijl we hier mee bezig waren, begon het water met bakken uit de hemel te vallen. Omdat we toch al nat werden, besloten we in de plensbui verder te gaan rijden. Wat een water! De wereld werd helemaal grijs en het was oppassen geblazen. Het water spoelde als kleine riviertjes over de weg en diepe plassen vormden zich op het schuine wegdek. Na ongeveer een half uur hoosbuien werd het gelukkig weer droog. Onze vriend Tom T. Had ik op de kortste route ingesteld en dit zorgde weer voor leuke verrassingen. Een plotselinge afslag deed ons aanbelanden in opnieuw een soort sprookjesachtig tafereel. Een heel smal weggetje tussen twee heuvelruggen bedekt met bomen, links langs het weggetje een glashelder beekje en rechts zo nu en dan prachtig huisje. Ik verwachte elke moment Hans en Grietje of Roodkapje tegen te komen. Op een gegeven moment hield het asfalt op en veranderde de weg in een grindpad. Op het moment dat Nico en ik stopten om te overleggen of het wel verstandig was om door te rijden, kwam er een auto van achteren en die wenkte ons dat we hen konden volgen. Zo gezegd, zo gedaan. Na een paar kilometer stijgen en dalen met scherpe haarspeldbochten, kwamen we weer in de bewoonde wereld. Onze gids gaf gas en met een zwarte rookpluim verdween hij uit het zicht. Na een maaltijd bij een groot fastfood keten :-). Zijn we op naar onze volgende overnachtingsplek gereden. Onderweg weer een stortbui en ook weer een weg die was afgesloten. De brug werd vernieuwd. Gelukkig konden wij met onze motoren over een smalle fietsbrug waardoor we deze keer niet hoefden te keren of om te draaien. Twee minuten later waren we op onze bestemming in Bled, net onder Oostenrijk. Moe en nat, maar voldaan.
Reactie plaatsen
Reacties